نگاهی به ابعاد روایت مندی در داستان سه سوت جادویی احمد اکبرپور (بر پایه ی نظریه ی ماریا نیکولایوا)

این مقاله بر آن است تا بر پایه­ی نظریه ی نیکولایوا درباره­ی روایت­شناسی، ابعاد روایت­مندی را در داستان سه سوت جادویی از احمد اکبرپور که از داستان های  جدید نیز وی است، بررسی و تحلیل کند؛ نیکولایوا از سال 2003 دیدگاه­هایی تازه در پیوند با روایت شناسی ادبیات کودک ارائه داد و برتری های روایت شناسی را به عنوان روی کردی جدا از دیگر شیوه های نقد ادبی یادآور شد. در این نظریه تمرکز وی بر ابعاد روایت­مندی و عناصر آن یعنی شخصیت پردازی، زاویه­ی دید و زمان مندی است و معتقد است این عناصر ساختار روایی داستان های کودک را تشکیل می دهند. یافته­های پژوهش نشان داد اکبرپور با ارائه ی راه کارهایی نوین، که نیکولایوا در نظریه ی خود به عنوان نقاط قوت داستان های کودک به آن ها اشاره می کند، توانسته تا حدودی به جذابیت داستان کمک کند؛ از جمله­ی این شگردها روزنه و پیرنگ باز داستان و توصیف دقیق صحنه ها و جزئیات است. با وجود این که اکبرپور در این داستان کوشیده با آزمودن شیوه­های تازه اثری متفاوت بیافریند، اما به نظر می­رسد آن­گونه که باید نتوانسته از عهده­ی کار برآید؛ چون لحن یک نواخت شخصیت­ها و غلبه­ی صدای راوی بر شخصیت­ها از انسجام و قدرت مندی اثر می کاهد و نمی­گذارد، ویژگی­های مثبت اثر، آن­چنان­که شایسته است، جلوه کنند.     واژه های کلیدی: